Śladami Zafóna...

Kiedyś już pisałam o jednym z moich ulubionych pisarzy Carlosie Zafonie. Przeczytałam, chyba wszystkie jego książki. Jednakże cykl Cmentarz Zapomnianych Książek wywarł na mnie największe wrażenie.
Serię zapoczątkowała w 2001 r powieść Cień Wiatru. Kolejne to Gra Anioła, Więzień Nieba i Labirynt Duchów.

Tłem wszystkich powieści jest mroczna i tajemnicza Barcelona. Czytanie już pierwszej części nastraja melancholijnie.. Daje się wyczuć smutek, tęsknotę, żal.. O ile Cień Wiatru jest bardziej nostalgiczny to Gra Anioła wprowadza pewne wątki kryminalne. Więzień Nieba daje uczucie niepokoju, które trzyma w napięciu i powoduje, że mroczna Barcelona może pochłonąć bez reszty.
Tym bardziej, że "prawdziwa historia jeszcze się nie skończyła, dopiero się zaczęła.." Dlatego, żeby poukładać wszystkie elementy układanki, trzeba przeczytać Labirynt Duchów:)

Dla zachęty - krótkie streszczenie: (z Internetu)

„Cień wiatru”

W letni świt 1945 roku dziesięcioletni Daniel Sempere zostaje zaprowadzony przez ojca, księgarza i antykwariusza, do niezwykłego miejsca w sercu starej Barcelony, które wtajemniczonym znane jest jako Cmentarz Zapomnianych Książek. Zgodnie ze zwyczajem Daniel ma wybrać, kierując się właściwie jedynie intuicją, książkę swego życia. Spośród setek tysięcy tomów wybiera nieznaną sobie powieść „Cień wiatru” niejakiego Juliana Caraxa.

Zauroczony powieścią i zafascynowany jej autorem Daniel usiłuje odnaleźć inne jego książki i odkryć tajemnicę pisarza, nie podejrzewając nawet, iż zaczyna się największa i najbardziej niebezpieczna przygoda jego życia. Da ona również początek niezwykłym opowieściom, wielkim namiętnościom, przeklętym i tragicznym miłościom. Wszystko rozgrywać się będzie w cudownej scenerii Barcelony gotyckiej i renesansowej, secesyjnej i powojennej.

„Gra Anioła”

W mrocznej, niebezpiecznej i niespokojnej Barcelonie lat dwudziestych, młody pisarz, żyjący obsesyjną i niemożliwą miłością, otrzymuje od tajemniczego wydawcy ofertę napisania książki, jakiej jeszcze nie było, w zamian za fortunę i, być może, coś więcej.

Z niezwykłą precyzją powieściopisarską i w charakterystycznym dlań, oszałamiającym stylu, autor „Cienia wiatru” ponownie przenosi nas do Barcelony Cmentarza Zapomnianych Książek. Aby obdarować niezwykłą intrygą, romansem i tragedią poprzez labirynt tajemnic, gdzie czar książek, namiętności i przyjaźni splatają się w mistrzowskiej opowieści.

„Więzień nieba”

Rok 1957. Interesy rodzinnej księgarni Sempere i Synowie idą tak marnie jak nigdy dotąd. Daniel Sempere, bohater Cienia wiatru, wiedzie stateczny żywot jako mąż pięknej Bei i ojciec małego Juliana. Następny w kolejce do porzucenia stanu kawalerskiego jest przyjaciel Daniela, Fermín Romero de Torres, osobnik tyleż barwny, co zagadkowy: jego dawne losy wciąż pozostają owiane mgłą tajemnicy. Ni stąd, ni zowąd przeszłość Fermina puka do drzwi księgarni pod postacią pewnego odrażającego starucha. Daniel od dawna podejrzewał, że skoro przyjaciel nie chce mu opowiedzieć swej historii, to musi mieć ważny powód. Ale gdy Fermín wreszcie zdecyduje się wyjawić mroczne fakty, Daniel dowie się „rzeczy, o których Barcelona wolałaby zapomnieć”.

„Labirynt duchów”

Hiszpania w mrocznych czasach frankistowskiego reżimu. Rozkaz policji politycznej prowadzi agentkę Alicję Gris z Madrytu z powrotem do rodzinnej Barcelony. Zlecenie pochodzi z najwyższych sfer władzy, jest ściśle tajne, a dotyczy nagłego i utrzymywanego w tajemnicy zniknięcia ministra kultury Mauricia Vallsa. Alicja razem z przydzielonym jej kapitanem policji Vargasem mają na jego odnalezienie zaledwie kilka dni. Idąc tropem rzadkiego egzemplarza książki barcelońskiego pisarza Victora Mataixa „Labirynt duchów VII”, który minister otrzymał przed porwaniem, trafiają do księgarni Sempere i Synowie przy ulicy Santa Anna. Wizyta w niezwykłym antykwariacie sprawi, że wyrachowana i pozbawiona skrupułów agentka jak przez mgłę zacznie sobie przypominać tajemnicze obrazy z dzieciństwa. Odtąd równolegle zacznie prowadzić prywatne śledztwo, a odpowiedzi, które znajdzie, narażą nie tylko jej życie na niebezpieczeństwo.

Właśnie skończyłam Labirynt Duchów..

Są książki, któe po przeczytaniu ciągle jeszcze we mnie są.. Nie potrafię zacząć od razu innej... .

Musi upłynąć trochę czasu zanim sięgnę po kolejną pozycję.

Zafón zainspirował mnie, że zapragnęłam zobaczyć "jego" Barcelonę. Kilka lat temu po przeczytaniu drugiej części byłam tam i w zeszłym roku drugi raz..

Przyznam, że nie znalazłam ciemnej ,mrocznej, otulonej mgłą Barcelony w zamian kolorowe, pełne pięknych budynków, wąskich uliczek miasto. Może gdybym była w listopadzie.. Ale chyba jednak wolę tę letnią i kolorową wersję:)))

Oczywiście Familia Sagrada, która ciągle rośnie

La Rambla

Pomnik Kolumba

Wzgórze Montjuic

Wszechobecny Gaudi..

Barcelona jest piękna, książki ciekawe...

"Książki mają duszę, duszę tych, którzy je piszą, tych którzy je czytają i którzy o nich marzą.." - Gra Anioła

"Niektórzy sądzą, że to książka wybiera nas.." Gra Anioła

"Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to co już masz w sobie.." Cień Wiatru

"Jedyny przyzwoity obyczaj, którego należy bronić stanowczo, to obyczaj czytania, podczas gdy reszta jest kwestią sumienia każdego z osobna.." Więzień Nieba

"Miałem wielu przyjaciół, większość z nich to były książki..." Labirynt Duchów

"Opowieść nie ma początku ani końca, ma tylko prowadzące do niej drzwi. Opowieść to niekończący się labirynt słów, obrazów, duchów przywołanych po to by wyjawić nam ukrytą prawdę o nas samych. Opowieść to w ostatecznym rozrachunku rozmowa tego, kto ją pisze z tym, kto ją czyta, ale narrator może powiedzieć tylko tyle, na ile pozwoli mu warsztat a czytelnik wyczytać tylko tyle, ile  sam ma zapisane w duszy.." Labirynt Duchów


A jakie są Wasze ulubione książki?? Pisarze??

Serdecznie pozdrawiam:))